بدانيد آن كس از ما كه فتنه‏ هاى آينده را دريابد، با چراغى روشنگر در آن گام مى ‏نهد، و بر همان سيره و روش پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و امامان عليهم السّلام رفتار مى ‏كند تا گره‏ ها را بگشايد، بردگان و ملّت‏ هاى اسير را آزاد سازد، جمعيّت ‏هاى گمراه و ستمگر را پراكنده و حق جويان پراكنده را جمع آورى مى ‏كند. حضرت مهدى (عج) سال‏هاى طولانى در پنهانى از مردم به سر مى ‏برد آن چنان كه اثر شناسان، اثر قدمش را نمى ‏شناسند، گر چه در يافتن اثر و نشانه‏ ها تلاش فراوان كنند. سپس گروهى براى درهم كوبيدن فتنه‏ ها آماده مى ‏گردند، و چونان شمشيرها صيقل مى ‏خورند، ديده‏ هاشان با قرآن روشنايى گيرد، و در گوش هاشان تفسير قرآن طنين افكند، و در صبحگاهان و شامگاهان جامهاى حكمت سر مى ‏كشند. روزگار آنان به طول انجاميد تا رسوايى آنها به نهايت رسيد، و خود را سزاوار بلاى زمانه گرداندند، و چون پايان مدّت آنها نزديك شد، گروهى در فتنه‏ ها آسودند و گروهى دست به حمله‏ و پيكار با فسادگران زدند و با شكيبايى كه داشتند بر خدا منّت ننهادند، و جان دادن در راه خدا را بزرگ نشمردند، تا آنجا كه اراده الهى به پايان دوران جاهليّت موافق شد، شمشيرها در راه خدا كشيدند، و بينش‏ هاى خود را بر شمشير نشاندند، و طاعت پروردگار خود را پذيرفتند، و فرمان پند دهنده خود را شنيدند، و در پيروزى و سربلندى زيستند تا آن كه خدا، پيامبرش را نزد خود برد، (افسوس) كه گروهى به گذشته جاهلى خود باز گشتند، و با پيمودن راه‏هاى گوناگون به گمراهى رسيدند، و به دوستان منحرف خود پيوستند و از دوستى با مؤمنان بريدند كه به آن امر شده بودند، و بنيان اسلامى را تغيير داده در جاى ديگرى بنا نهادند، آنان كانون هر خطا و گناه، و پناهگاه هر فتنه جو شدند. كه سرانجام در سرگردانى فرو رفته، و در غفلت و مستى به روش و آيين فرعونيان در آمدند، يا از همه بريده و دل به دنيا بستند، و يا پيوند خود را با دين گسستند.

خطبه(150)