حربن يزيد از سوی «حصين‌بن نمير» مأموريت داشت كه در جاده ميان مكه و كوفه به گشت‌زنی پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسين(ع)، آن را رديابی كرده و مانع ورودش به كوفه شود، امام حسين(ع) به محض رويارويی با سپاه خسته و تشنه حربن يزيد، با آنان مهربانی كرد و همه را سيراب و از الطاف خويش برخوردار كرد.

حربن يزيد كه پيش از اين، از امام حسين(ع) تصور ديگری داشت، در برابر مهربانی‌های آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاری غير خصمانه در پيش گرفت، ولی بنا به فرمان عبيدالله‌بن زياد ناچار بود، آن حضرت را تعقيب كرده و مانع ورودش به كوفه شود. در توقف‌گاه «عذيب هجانات»، نامه‌ای از عمربن سعد؛ فرمانده نظامی سپاه عبيدالله‌بن زياد، به دست حربن يزيد رسيد و او را مأمور كرد كه بر امام حسين(ع) سخت گيرد و او را از بيابانی خشك و فاقد آب و آبادانی گذر دهد.

روز ورود امام حسين(ع) به سرزمين كربلا مصادف بود با روز پنج‌شنبه، دوم محرم‌الحرام سال 61 هجری قمری بود، بدين‌گونه، حركت امام حسين(ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بيست و چهار و يا بيست و پنج روز ادامه يافت

حربن يزيد بر امام حسين(ع) سخت گرفت و او را به سرزمينی غيرآباد وارد و مجبور به توقف كرد. امام حسين(ع) ناچار شد در آنجا توقف كرده و آن را خيمه‌گاه خويش قرار دهد. امام حسين(ع) پس از رسيدن به اين سرزمين، پرسيدند: «نام اين مكان چيست؟» گفتند: «اينجا كربلا است.»

امام حسين(ع) همين كه نام «كربلا» را شنيد، گفت: «اَللّهُمَّ اِنّی اَعوذُ بكَ مِنَ الكَربِ و البَلاءِ.» سپس فرمود: «اين جا، مكان كرب و بلا و محل محنت و عنا است، پس فرود آييد كه منزل و خيمه‌گاه ما اينجا است. اين زمين، محل ريختن خون ما است و در اين مكان، قبرهای ما واقع می‌شود. اين‌ها را جدم محمد مصطفی(ص) به من خبر داده است.»

پس قافله حسينی در آنجا فرود آمد و خيمه‌های مظلوميت و شرافت خود را بر افراشت و در طرف ديگر، حربن يزيد با ياران و سپاهيان خويش نازل شد و خيمه‌های دشمنی و قتال با آل پيامبر(ص) را بر پا كرد.

شايان ذكر است، روز ورود امام حسين(ع) به سرزمين كربلا مصادف بود با روز پنج‌شنبه، دوم محرم‌الحرام سال 61 هجری قمری بود، بدين‌گونه، حركت امام حسين(ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بيست و چهار و يا بيست و پنج روز ادامه يافت.*

------------------------------------------------------

* منابع: الارشاد (شيخ مفيد)، ص 416؛ منتهی الآمال (شيخ عباس قمی)، ج1، ص 320؛ الفتوح (ابن اعثم كوفی)، ص 871، پايگاه اطلاع‌رسانی تبيان.